දිට්වා සුළි කුණාටුවෙන් රටටම සිදු කළ හානි ප්රමාණය අතිමහත්ය. මේ ආපදාව හේතුවෙන් වැඩිම ව්යසනයක් වාර්තා වූයේ මධ්යම පළාතෙනි. එමඟින් සිදුවූ දේපළ හා ජීවිත හානි ප්රමාණය ද සුවිශාලය. මේ ආපදා තත්වයෙන් බැටකමින් ජීවිත හතරක් බේරා ගැනීමට උරදුන් බන්ධනාගාර සැරයන්වරයකු ගැන දිනමිණට කරුණු වාර්තා වන්නේ හඟුරන්කෙත ප්රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාසයේ මිරහම්පෙ, ගොනගන්තැන්න ප්රදේශයෙනි.
මේ ව්යසන තත්ත්වය හේතුවෙන් ගොනගන්තැන්න ප්රදේශයේ නිවාස රැසක් නායයෑමට ලක් වූ අතරම, මෙම නිෙවස ද මුළුමනින්ම පස් කඳු හා ගල්වලින් යටවී යද්දී සිය පවුලේ සිව් දෙනෙකු ව්යසනයෙන් දිවි බේරා ගැනීමේ ක්රියාන්විතයට පණ පෙවූ මේ අපූරු මිනිසා එච්.ජී.ඩී.එස්. ගම්ලත් මහතාය. හඟුරන්කෙත ප්රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාසයේ මිරහම්පෙ, ගොනගන්තැන්න පදිංචි මොහුගේ බිරිය හා දරු දෙදෙනාත් ඔහුගේ පියාත් සමඟ ජීවත්ව ඇත්තේ අංක 487/B, මිරහම්පෙ ඇති නිෙවසේය. මේ ආපදා තත්වය ඇති වූ නොවැම්බර් 27 වැනිදා රාත්රියේ ඇති වූ ව්යසනය සියලු දේ විනාශ කර දමද්දි මේ වීර්යයසම්පන්න මිනිසාගේ කැපකිරීම මත තම පවුලේ සියලු දෙනාම කිසිම අතුරු අන්තරාවක් නොවී බේරා ගැනීමට සමත් වී ඇත. තමන් අත්විඳි ඒ උද්වේගකර අත්දැකීම ගැන එච්.ජී.ඩී.එස්. ගම්ලත් මහතා දිනමිණට සිය හඬ මෙලෙස අවදි කළේය.
“මම රාජකාරි කළේ බෝගම්බර බන්ධනාගාරයේ සැරයන් කෙනෙක් විදිහට. ගෙදර මගේ පියා සමඟ බිරියයි දරුවන් දෙදෙනයි ජීවත් වෙනවා. පියා රෝගියෙක්. ලොකු දුව 2026 වසරේ අපොස සා:පෙළ: ලියන්න ඉන්නේ. පොඩි දුව අටේ පන්තියේ. මම වෙනදා වගේම රාජකාරි අවසන් කර තුන විතර වන විට නිෙවසට ආවා. හොඳටම වැස්ස දවසක්. වෙනදා විදිහටම රාත්රී ආහාර අරගෙන දියණියන් දෙදෙනායි මමයි බිරියයි එකම කාමරයක නිදාගන්න තීරණය කළා. මොකද අධික වැස්ස නිසා. වෙනදා මම වෙනම කාමරයක නිදාගන්නේ. නමුත් බිරිය ඒ කාමරේට අද යන්න එපා මේකේ ඉමු කියලා කිවුවා. ඔහොම ඉන්නවිට අධික වර්ෂාවත් එක්කම ලයිට් තිබුණේ නැහැ. අපි ඇඳවල් දෙකක හිටියේ. රාත්රී නවය විතර වන විට විශාල ශබ්දයක් එක්ක ගෙදර සිවිලිම කඩාගෙන වැටුණා. මම පොඩි දුවත් අවදි කරගෙන, බිරියටයි ලොකු දුවටයි කතා කර නැඟිට්ටත් ලයිට් නැති නිසා කිසිම දෙයක් පේන්නේ නැහැ. අපි ඇඳෙන් බැහැල නිෙවස ඉදිරිපස ජනේලය තිබෙන තැනට ගියා. අතපත ගගා එතැනටත් ගියේ. ඒ වන විට නිෙවසේ අනික් පැත්ත යට වෙලා ඉවරයි. සද්දේ ඇහෙනවා පස් කඩාවැටෙනවා. ඒ වෙලාවේ අපට එළියට යන්න ක්රමයක් තිබුණේ නැහැ. වහලය කඩාවැටිලා, බිත්ති කඩාවැටිලා.
නමුත් ඒ අතරින් නොකැඩී තිබ්බ ජනේලේ ළඟට ගිහින් කකුලෙන් ගහලා වීදුරුව කැඩුවා. ඒත් ග්රිල් තිබෙන නිසා කරන්න දෙයක් නෑ. ඒත් එක්කම පස් ඇවිත් ජනේලයයි, බිත්තියයි කඩාගෙන වැටුණා. දරුවන් දෙන්නා කොහොම හරි ළඟට ගත්තා. ඒ අයට කරදරයක් වෙලා තිබ්බේ නෑ. නමුත් එළියට යන්න ක්රමයක් නෑ. කරුවලේම අත ගාලා බලනවිට පොඩි ඉඩක් තියෙනවා අත දැම්මම එළියට යන. අනිත් ඔක්කොම පස්වලින් වැහිලා. කොහොම හරි ඒ ජනේලය ළඟ තිබ්බ පොඩි ඉඩෙන් අතින් පස් ඉවත් කර ඇඟ එළියට දාගන්න ඉඩක් හදා ගත්තා.
ඒ ඉඩෙන් කොහොම හරි මම එළියට ආවා. ඇවිත් දුවලා දෙන්නවත් අමාරුවෙන් ඒ පොඩි ඉඩෙන් එළියට ඇදලා ගත්තා කරුවලේම. ඒ අතර බිරියව ගන්න ගියාම එයා කෑගහනවා මම යට වෙලා ඉන්නේ එන්න බෑ කියලා.
මට කර කියාගන්න දෙයක් නෑ ඒ වෙලාවේ. මොකද මේ පොඩි ඉඩෙන් ඇතුළට ගිය හැකි වුවත් ඇතුළේ කිසි දෙයක් පේන්නේ නැහැ. ඒ නිසා මට එකපාරම මතක් වුණා තාත්තාව. තාත්තා හිටියේ පිටිපස්සේ කාමරේ. රෝගියෙක් නිසා එයාට බෙහෙත් විදලා හින්දා නින්ද යනවා. ඒ වෙනකොටත් තාත්තගේ ඉණෙන් පහළ දක්වා යට වෙලා. කොහොම හරි තාත්තාව හිමීට පස් අයින් කර අත්වලින් හිමීට ඇදලා ගත්තා. අර පොඩි හිලෙන් ඇද ගත්තා එළියට. දුවලා දෙන්නයි තාත්තයි එළියට ගත් නිසා කිලෝමීටරයක් විතර ඈතින් තියෙනවා ඥාතී ගෙදරක්. මේ අය එහෙ තියලා එන්න කියලා මම ගියා. ඒ අතරේ දුවලා දෙන්න කෑගහනවා යන්න බෑ කියලා. අම්මා නැතිව යන්න බෑ. මැරෙනවනම් හතර දෙනාම එකට මැරෙමු කියා කෑ ගහනවා. මට කර කියාගන්න දෙයක් නෑ. ඒ අතරේ මම කිවුවා කොහොමහරි මම අම්මව බේරගන්නවා. ඒ නිසා බය වෙන්න එපා කියලා. දුවලායි තාත්තයි අරගෙන කිලෝමීටරයක් විතර ඈතට ගියා. ඒ යන අතරේ ගමේ හැමෝම බේරෙන්න දුවනවා. ගමේ හැමෝම එකතු වෙලා හිටියේ ඒ නැන්දලාගේ ගෙවල් ළඟට. මම ඒ අයට කීවා බිරිය යටවෙලා ඉන්නේ බේරගන්න ඕනෑ දරුවෝ දෙන්නා තියලා යන්නම් කියලා. ඒ වෙලාවේ මම ඒ අයට කිවුවා මේකට මට උදවු කරන්න කියලා. පිරිමි දෙතුන් දෙනෙක් ආවා මාත් එක්ක. ඇවිත් බිරිය ඉන්න විදිහ බලලා ඒ අය බය වෙලා යන්න ගියා. මොකද ඒ වන විටත් තවත් පස් කඳු නාය එනවා.
කොහොමහරි මම බිරිය බේරගන්න ඕනෑ කියා හිමීට අර තිබුණු ඉඩෙන් ඇතුලුට රිංගුවා. නමුත් කිසි දෙයක් පේන්නේ නෑ. හිටිය තැනක් හොයාගන්නත් බෑ. හැම තැනම යට වෙලා. කන තියලා බලනවිට කෑගහන සද්දෙ විතරයි ඇහෙන්නේ. අතේ තිබුණ ටෝච් එක ගහලා බලනකොට බිරිය අඩි අටක් විතර ඈතින් ඉන්නවා මුණ විතරයි පේන්නේ. අනෙක් සියල්ලම යටවෙලා තියෙන්නේ. මට හිතාගන්න බෑ මොනවද කරන්නේ කියලා. එතැනට යන්න ක්රමයක් හදාගන්න හිතලා බලනකොට පොල් උලක් මට හම්බවුණා. ඒකෙන් කොහොම හරි ඇඟේ ගානට වගේ මම සිදුරක් හදාගෙන පස් හිමීට අතින් දෙපැත්තට කර කර හිමීට පස් කඩා වැටෙන්නැති වෙන්න ඒ දෙසට හෙමිහිට ගියා. කොහොම හරි රාත්රී නවයට විතර පටන් ගත්තෙ පස් ඉවත් කරගෙන යන්න. පාන්දර තුන විතර වෙනකොට බිරිය ඉන්න තැනට යන්න හැකි වුණා. ඒ වන විටත් බිරියගේ ඇඟ වැහිලා තිබ්බ පස් හිමීට අයින් කළා. ඒත් ඇඳ වියනටයි ගල්වලටයි කකුල හිරවෙලා. ඊට පස්සේ හිමීට කකුල හොලවලා උඩට ගන්න බැලුවා. කරන්න දෙයක් නැති නිසා කකුලට ඕනෑ දෙයක් වුණාවේ කියලා ඇද්දා. ගල්වලට හිරවෙලා තිබ්බ කකුල එළියට ගන්න ඕනෑ කොහොමහරි ඒක නිසා ඒකට උත්සාහ කරනවිට බිරිය කියනවා කැරකිල්ලයි කියලා. කරන්න තිබ්බේ එකම දෙයයි. තිබ්බ මඩ වතුර අතින් අරගෙන හිමීට පෙවුවා. ඒ අතරේ මාත් මඩ වතුර බීවා. විනාඩි දහයෙන් දහය විතර මඩ වතුර ටික ටික පොවමින් කකුල උඩට ගන්න කටයුතු කළා. මොකද මේ වෙලාවේ සිහිය නැති වුණොත් මට කරගන්නම දෙයක් නැති වෙනවා. ඒ නිසා ඒ අභියෝගය ජය ගන්න මඩ වතුර පොවන්න වුණා. ගල් එහෙ මෙහේ හෙලවෙන විට කකුල ඇදලා ගත්තා. ඒත් එක්කම බිරිය හෙමිහිට ඇදලා එළියට යන්න තිබූ පොඩි සිදුරෙන් එළියට ඇදලා ගත්තා. ඊට පස්සේ බිරිය කරේ තියාගෙන කිලෝමීටරයක් විතර ඇතින් තියෙන නැන්දලාගේ ගෙදරට ගියා. ඒ යන විට හැමෝම ගම දාලා ගිහින්. කරන්නම දෙයක් නෑ. අපට යන්න විදිහකුත් නෑ. ඒ නිසා බිරියව තියාගෙන එළිවෙනකම් ඒ ගෙදර හිටියා. පසුවදා උදේ ගමේ අය එළිය වැටුණට පස්සේ ඇවිත් බලලා ගමේ ප්රාදේශීය රෝහලට අරන් ගියා. නමුත් එහි කාර්ය මණ්ඩලය නෑ. පසුව මහනුවර ජාතික රෝහලට ගෙන ගියා. එහිදී ප්රතිකාර කර බේරගත්තා. මේ වන විට බිරියගේ තියෙන තුවාලවලට ප්රතිකාර කරනවා. ඇතිවූ කම්පනය නිසා මතක ශක්තිය එනවා යනවා. අපව මතක නෑ. මේ තත්වය කාලයත් එක්ක හරියයි කියලා වෛද්යවරු කියනවා.
මට දැඩි ආත්ම විශ්වාසයක් තිබ්බා මගේ පවුලේ අය කොහොමහරි මේ ව්යසනයෙන් බේරගන්නවා කියලා. මම ඒ දේ කළා. ඒක ගැන මට සතුටුයි. අදටත් බිරියයි දරුවො දෙන්නයි මගේ රෝගී පියයි හතර දෙනාම හොඳින් ඉන්නවා. අපට තිබ්බ හැමදේම නැති වුණා. බිංදුවේ ඉඳලා ආයෙත් පටන් ගන්න වෙලා. දැනට අපි ඥාති ගෙදරක නැවතිලා ඉන්නේ. මට ලොකු අධිෂ්ඨානයක් තියෙනවා කොහොමහරි මේ ජීවිතය නැවත තිබ්බ තත්වයට ගොඩනඟා ගන්න හැකි වෙයි කියලා. ඒවගේම මගේ රාජකාරි ජීවිතයෙන්, බන්ධනාගාර සේවයේ පුහුණුවෙන් ලද පන්නරය මේ කැපකිරීමට ගොඩාක් බලපෑවා. අපව බන්ධනාගාරයට බඳවාගන්න විට යුද හමුදා පුහුණුව ලබා දෙනවා. ඒකෙන් ඕනෑ අභියෝගයක් ජය ගන්න ශක්තිය, කැපකිරීම ගොඩනඟනවා. මෙවැනි ව්යසනයකදී මට ශක්තිය ඒ ආත්ම ධෛර්යය ලැබුණේ රැකියාවෙන් ලැබූ පන්නරයෙන්. ඒ නිසාමයි මේ සියලු ජීවිත බේරගන්න මට හැකි වුණේ. ඒ වගේම මේ වෙලාවෙ අපට ඉන්න තැනක් නෑ. රජයෙන් ලබා දෙන ඉඩමක පදිංචි වෙන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ආයේ ගෙවල් තිබුණු ප්රදේශයට නම් යන්න හිතන්නෙවත් නෑ. ඒ නිසා පුළුවන් විදිහට අපට උදවු කරන්න හැකි අය ඉන්නවානම් ඒ සඳහා සහාය වෙන්න කියලත් මේ වෙලාවේ ඉල්ලා සිටිනවා. මගේ දරුවො දෙන්නා තාම ඉගෙන ගන්න වයසේ. ඒ අයට කිසිම දෙයක් මේ වෙනකොට නෑ. මම සේවය කරන බන්ධනාගාර දෙපාර්තමේන්තුවේ බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල්තුමාගේ ඉඳලා සේවා ස්ථානයේ සියලු නිලධාරීන් ලබා දුන් සහාය මේ වෙලාවේ ආදරයෙන් සිහිපත් කරනවා යැයිද පැවසීය.
කුණ්ඩසාලේ සමූහ – ජානක සම්පත් බණ්ඩාර
